Ciąg dalszy artykułu o temperacji. Usmażyłem całkiem specjalistyczny tekst, o czym lojalnie uprzedzam już na wstępie. Spróbuję nieco ułatwić odbiór tych zawiłości poprzez zwiększone stosowanie pogrubienia, ale nie wiem, na ile to coś pomoże.
Część IV. Bach, Wohl & Well – czym jest Das Wohltemperierte Clavier? Czytaj dalej
Ciąg dalszy artykułu o temperacji.
Część III. Tło historyczne i praktyczne wykonawstwa Bacha na instrumentach klawiszowych Czytaj dalej
Już kiedyś, przy różnych okazjach, poruszałem sprawę temperacji, a nawet omawiałem strój mezotoniczny. Nie zawadzi jednak podzielić się najnowszymi przemyśleniami.
Część I. Temperacja równomierna i nie bardzo
Jak wiemy, koło kwintowe jest nieco za kuse i kiepsko się dzieli. Można je porównać do przykrótkiej kołdry, której nie wystarczy, by równomiernie przykryć to, co chcemy, bo wszędzie jest za krótka, a jak w porywie zechcemy mimo wszystko całkowicie przykryć pierś czy głowę, to zupełnie odsłonimy sobie nogi. Czytaj dalej
Jak zapewne wszyscy już zdążyli się zorientować, od lat praktykuję coś takiego, jak bezpłatna internetowa wycena pianin i fortepianów. Ktoś pyta, “gdzie jest haczyk” – i to mnie wnerwia, bo założenie istnienia zawsze i wszędzie “haczyka” jest zwykłym ludzkim cynizmem. Ale już pytanie “po co mi to?” jest sensowniejsze, więc odpowiadam na nie zgodnie z prawdą: zbieram zdjęcia pianin (zdjęcia stanowią konieczny element wyceny), a z niektórymi rzadkimi okazami mogę się zapoznać jedynie w taki zdalny sposób. Dzięki temu buduję sobie w głowie jakieś koncepcje, lepiej kojarzę fakty, a więc podwyższam swoje kwalifikacje w taki nieco nietypowy sposób (bardziej typowego po prostu nie ma). Tak więc właściciel pianina dostarcza mi mniej lub bardziej szczegółową dokumentację fotograficzną, ja zaś mu jego pianino wyceniam i staram się podpowiedzieć, jak można sensownie to pianino sprzedać. Wszyscy więc odnosimy korzyści, choć każdy nieco inną. Czytaj dalej
Stroiłem pianina czy fortepiany w wielu różnych miejscach, dla wielu różnych ludzi.
Stroiłem w wielkich miastach i małych wsiach, będących “sypialniami” tychże miast. Stroiłem w Polsce i zagranicą. Jeżeli chodzi o Polskę, niestety, w miejscowościach poniżej pewnej liczby mieszkańców, pewnego pułapu zamożności, pewnego poziomu świadomości nikt nie stroi pianin… Czytaj dalej
Jakiś czas temu stroiłem w pewnej rodzinie fortepian. Przy okazji, zachwyciłem się żyrandolem wiszącym w salonie – był piękny.
Widać było, że właścicielka jest z niego dumna. “To wenecki żyrandol”, powiedziała mi, zaś cena wskazywała na to, że to mógł być nie tylko wenecki, a i szwajcarski, a i norweski wyrób (dalej moja fantazja nie sięga).
Naprawdę wenecki? Być może. Ze smutkiem poszperałem w swojej pamięci, i przypomniałem sobie, że w Wenecji widziałem “normalne” lampy z Ikei, a w nich – “normalne” chińskie żarówki energooszczędne, tudzież ledowe. Widziałem wszędzie. Wcale mnie to nie raziło. Czytaj dalej
Jeżeli miałbym wskazać najbardziej denne i żenujące działanie kulturalne, którego byłem świadkiem, to bez wahania wskazałbym pomysł na ustawienie w warszawskich i wrocławskich plenerach pianin, pomalowanych przez “artystów”.
Jak się dowiadujemy, “celem akcji jest zainicjowanie wśród mieszkańców Warszawy kreatywnych działań”, a więc mamy rozumieć, że warszawiacy kreatywnością nie grzeszą, toteż jakiś browar nagle postanowił szumnie przeprowadzić jakiś pseudokulturalny happening na miarę Słoikowa – stolicy peryferyjnego kraju w Europie, który wciąż nie odchorował na modny paręnaście lat temu postmodernizm. Istotnie, biorąc pod uwagę modę na palmy, palenie stodół, spreparowane zwłoki (wystawione, a jakże, w galeriach handlowych), meteoryty i genitalia, czyli modę lansowaną przez tzw. “artystów performance’u” (dla nieobeznanych: artysta performance’u tak się ma do artysty, jak krzesło elektryczne do krzesła), można odnieść wrażenie, że kulturalna Warszawa o niczym innym tak nie marzyła, jak o zwiększonej dostępności pianin w najmniej do tego odpowiednich miejscach publicznych. Czytaj dalej
“Wysoki sezon” trwa w najlepsze, i codziennie setki osób próbują gorączkowo przebrnąć przez moją stronę w poszukiwaniu prostych odpowiedzi na trudne pytania. Znaleźć porównanie pianina A z pianinem B, znaleźć odpowiedź na pytanie, “czy warto kupić Petrofa w Legionowie i dlaczego nie”, albo “czy sprzedawca C jest uczciwszy od sprzedawcy D”, albo “gdzie znaleźć uczciwego sprzedawcę pianin”, albo “czy strojenie pianina połączone z jego transportem będzie tańsze, czy nie”, “być albo nie być” i takie tam. Odbieram liczne maile i telefony, w których ktoś mimo wszystko usiłuje kupić pianino na telefon, albo wycenić, albo sprzedać, albo się pyta, “dlaczego nic nie napisałem o pianinach firmy Hoffmann” lub “gdzie można w Polsce kupić Yamahę-1, Yamahę-2 lub Yamahę-3” (przy okazji: nic nie wiem na temat “1”, “2” i “3” i wcale się nie czuję przez to gorzej), albo prosi “uzasadnić wycenę pianina Schimmel, które bez lampek kosztuje drożej, niż inne z lampkami”… Wiem, że niby powinienem, niczym pies w kość, wgryźć się w krzątaninę nurtujących społeczeństwo “wrześniowych pytań”… ale powiem szczerze: jest to bardzo dla mnie nieinspirujące… A przecież natchnienie trzeba karmić inspiracją, nieprawdaż? Czytaj dalej
“Naciągana przez stroiciela pianin” – to zadanie z krzyżówki, które zmusza ludzi do wklepywania odpowiedniego zapytania do Google’a, zaś odpowiedź Google’a natychmiast podsuwa moją stronę jako wynik wyszukiwania.
Dla osób rozwiązujących krzyżówki: prawidłowa odpowiedź – to “struna”.
Jednak, jako że mam przewrotne myślenie, od razu znalazłem inną odpowiedź, którą umieściłem w tytule. Ot, samo życie! 🙂 Czytaj dalej
Cały czas odbieram jakieś dziwne telefony.
– Dzień dobry, chciałbym zlecić transport pianina.
– Dzień dobry, nie zajmuję się transportem pianin.
– Ale znalazłem pana w internecie.
– Tym nie mniej, przykro mi.
– No to co pan robi w internecie? Żartuje pan sobie ze mnie? Czytaj dalej