Antoni Dütz, syn Jana (1852-1928) – niszowy warszawski producent pianin i, być może, fortepianów, działający w latach 1889-1928(?).

Antoni Dütz (Wiedeń, 9.VI.1852 – Warszawa, 5.V.1928) był synem oraz wspólnikiem Jana Dütza. Fachu się uczył u ojca oraz u Heitzmanna, fabrykanta fortepianów w Wiedniu.

Po roku 1866 wraz z ojcem przeniósł się z Wiednia do Krakowa, a następnie do Warszawy, gdzie od 1872 (lub 1873) prowadził wraz z ojcem wytwórnię pianin oraz fortepianów.

Założył własny skład i pracownię (również wytwórnię fortepianów?) jeszcze za życia ojca, w roku 1889. Nie ma pewności, czy po śmierci ojca (1895) przejął jego zakład. Ostatnia wzmianka źródłowa dotycząca działalności firmy Antoniego Dütza jako wytwórni pochodzi z roku 1910, zatem nie wiadomo, czy produkcję pianin prowadzono aż do śmierci Antoniego w roku 1928. Równie dobrze koniec produkcji mógł nastąpić wraz z wybuchem I wojny światowej. Z pewnością natomiast przez cały czas był prowadzony skład gotowych instrumentów (innych wytwórni), który, prowadzony przez córki i wdowę Antoniego (Amalię ze Sznajderów), przetrwał prawdopodobnie aż do 1939 roku.

Antoni miał trzy córki i dwóch synów.

Antoniego Dütza nie należy mylić z jego synem Antonem Dütz, pracownikiem firmy Seiler w Legnicy od roku 1904 i jej kierownikiem (oraz, prywatnie, zięciem Seilera) od roku 1923.

Instrumenty Antoniego Dütza są bardzo rzadko spotykane na rynku wtórnym. Znane mi są tylko kilka instrumentów jego produkcji – pianina, sygnowane “Antoni Dütz”, “Antoni Dütz w Warszawie” lub “A. Dütz”. Wytwórnia wyprodukowała co najmniej 2000 instrumentów; ostatni znany numer seryjny to 2028. Nie wiadomo jednak, czy numeracja seryjna jest wspólna dla fabryk Jana oraz Antoniego Dützów. Nie znam ani jednego fortepianu produkcji Antoniego.

Udział w wystawach: 

• nieznany. Na pianinach widnieje medal “Za trudolubije w iskusstwie” (“za pracowitość w sztuce”) z podobizną Aleksandra III. Taki medal był wręczany “od Muzeum Warszawskiego” różnym producentom warszawskim, w tym J. Małeckiemu w roku 1886/87 (traktowany przez niego jako “medal złoty w Warszawie”). Nie wiem, czy medal na pianinie Dütza odnosi się do tego samego 1886/7 roku (prawdopodobnie, ten medal był wręczany w różnych latach). Jeżeli tak, to medal dostała Fabryka Jana Dütz i Syna, a nie osobiście A. Dütz, który wyodrębnił się dopiero w roku 1889. Cóż, “pożyczanie” sobie dat założenia, uczestnictwa w wystawach, numeracji seryjnej było w czasach “dzikiego kapitalizmu” na porządku dziennym, i to nie tylko w Polsce.

Adres w Warszawie:

Zapytania z wyszukiwarki, prowadzące na tę stronę:

• antoni dutz (14)
• antoni dutz seiter warszawa 1930 n°864 (3)
• Antonio dutz (3)
• antoni dutz piani a producent (3)
• пианино antoni dutz (3)
• antoni król (2)
• Firma Dütza (2)
• anton dütz (2)
• pianino Antoni Dutz cena (2)
• pianina jean dutz (1)
• pianina z austrii (1)
• pianina z Legnicy sprzed IIwojny (1)
• pianino antoni dutz 1892 cena (1)
• pianino z wiednia (1)
• produkcja dutz (1)
• zawiasy tasmowe kiedy wynaleziono (1)
• numery seryjne produkcji Antoniego Dutz (1)
• kontaktpolonika (1)
• antoni dutz pianino cena (1)
• antoni dutz piano pointer (1)
• antoni zakrzewski fortepianmistrzwarszawa (1)
• antyczne pianina z wiednia (1)
• b gabryelska wien (1)
• dutz (1)
• dutz antoni (1)
• a Dütz fortepiano (1)
• kontakt polonika wien (1)
• фортепиано antoni dutz (1)